Between Us
DCU (Comics) and Batman
— Joker / Batman —
Summary : ระหว่างพวกเขามีความจริงบางอย่างที่คนนอกไม่รู้
Warning : Graphic Depictions Of Violence
แบทแมนสามารถเอ่ยตอบสารวัตรได้ทันทีเพียงปรายตามอง
“นั่นไม่ใช่เขา”
จิม กอร์ดอน กะพริบตามองอย่างแปลกใจ เขารับกล้องส่องทางไกลจากชายสวมหน้ากากแล้วยกขึ้นส่องไปที่ตึกฝั่งตรงข้าม
ชายในสูทสีม่วง ผมสีเขียวสะดุดตาและใบหน้าเปื้อนสีกำลังยืนถือมีดจ่อใต้คางชายคนหนึ่ง...นายตำรวจขมวดคิ้วงุนงง ไม่ว่ามองอย่างไรนั่นก็เป็นโจ๊กเกอร์ชัด ๆ
แบทแมนไม่รอให้ถูกถามซักไซ้ เขาจากมาก่อนที่กอร์ดอนจะทันได้วางกล้องลง มือยกปืนขึ้นเล็งแล้วยิงเชือกไปที่ตึกเป้าหมายก่อนจะกระโดดลงไปยังห้องที่เกิดเหตุ เสียงกระจกแตกดังก้อง ชายสองคนมองมาอย่างตื่นตกใจ แบทแมนจับแขนของชายที่แต่งตัวเป็นโจ๊กเกอร์ ก่อนจะยืมแรงเหวี่ยงออกจนอีกฝ่ายกระเด็นไปชนผนังอีกฟากหนึ่ง
โจ๊กเกอร์ตัวปลอมหมดสติไปในทันที
ชายผู้เป็นตัวประกันมองเขาอย่างลังเลใจ คำขอบคุณไม่ใช่สิ่งที่แบทแมนคาดหวังเขาจึงไม่อยู่รอ ศาลเตี้ยประจำเมืองก็อทแธมหลบเข้าเงามืดอย่างเงียบเชียบ สวนทางกับกอร์ดอนที่นำกำลังตำรวจเข้ามาจับกุมคนร้าย
“คุณรู้ได้ยังไง” กอร์ดอนพึมพำ
แบทแมนไม่ตอบ เขาไม่มีความจำเป็นต้องตอบคำถามนั้น และเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายมันอย่างไร
เขาก็แค่รู้...อาจเป็นสังหรณ์ หรืออาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึก
แต่แบทแมนควรใช้ตรรกะในการตัดสินใจ ไม่ใช่ความรู้สึก
เพียงอารมณ์ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความเสื่อมทรามในเมืองนี้ และความกลัวก็ไม่ควรกลืนกินแต่เพียงอาชญากร จริงอยู่ว่าเขาต้องการให้พวกที่ออกนอกลู่นอกทางเผชิญกับความกลัวที่ดึงสัญชาตญาณลึกสุดออกมาร่ำร้องให้วิ่งหนีแต่ในเวลาเดียวกันกลับถูกตรึงไว้กับที่ พวกเขาควรจะตระหนักตัวอยู่เสมอว่าในความมืดมีบางสิ่งเฝ้ามอง รอคอยเสี้ยววินาทีที่เผลอคิดว่าการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ รอดพ้นหูตากฎหมาย
แบทแมนควรจะเป็นบางสิ่งที่ห่างไกลความเข้าใจแต่เคียงใกล้เหมือนไอเย็นเยือกเป่ารดท้ายทอย ควรจะนิ่งงันเสมือนเป็นรูปปั้น จับเจ่าและลงทัณฑ์ใครก็ตามที่ก้าวล้ำเส้น
ควรจะเป็นทุกอย่างที่ไม่ยอมสั่นไหวเพียงเพราะเสียงหัวเราะระริก แต่ในความเป็นจริง แค่น้ำเสียงหรือสายตาที่มองมา แค่เค้าโครงร่างขยับไหวในเงาก็จับเขย่าลมหายใจเสียขาดห้วง บีบคั้นด้วยสำเนียงสีสันละลานแต่ดำมืดยิ่งกว่าความมืดใดของเมือง ทั้งดึงดูดและชักจูงให้ก้าวไปยังขอบผา — เพียงแค่เวลาเดียวที่แบทแมนไม่อาจดำรงตัวตนและเจตจำนงได้
คือยามที่อยู่ต่อหน้าโจ๊กเกอร์
แรงสะเทือนที่มีเพียงโจ๊กเกอร์คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้
ดังนั้น เมื่อเห็นชายคนหนึ่งในคราบตัวตลก แบทแมนจึงบอกได้ทันที...นั่นไม่ใช่เขา
เพราะหากเป็นเขา เหตุใดแบทแมนจึงยังเยือกเย็นได้เท่านี้กัน
โจ๊กเกอร์สบถเสียงลั่นทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่สมุนชี้ชวนให้ดู
“นั่นไม่ใช่เขา!”
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับที่ชายสวมหน้ากากตัวตลกล้มลงไป โจ๊กเกอร์ไม่สนใจแม้แต่จะเหลียวมอง เขายกปืนลูกซองพาดบ่า ก้าวกลับไปที่หน้าต่างแล้วชะโงกหน้ามองอีกครั้ง ที่เบื้องล่างมีการต่อสู้ชุลมุนระหว่างชายในผ้าคลุมสีดำกับพวกมาเฟีย ชายในชุดผ้าคลุมสีดำและหน้ากากที่สมควรจะเป็นแบทแมน แต่ไม่ใช่
โจ๊กเกอร์หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นผู้แอบอ้างสวมหน้ากากโดนถีบเข้าที่สีข้างอย่างจัง ท่าง่าย ๆ แค่นั้นยังหลบไม่พ้น นั่นไม่มีทางใช่แบทแมนของเขาไปได้หรอก
เพราะโลกของโจ๊กเกอร์คือความหฤหรรษ์ ความระทึกรื่นเริง ความตื่นตัว ไม่มีส่วนไหนของเขาที่หยุดเต้นระบำไปตามจังหวะของเสียงกรีดร้อง เสียงกำปั้น เสียงปืน เขาชอบความสนุกสนาน เขารักมันเลยด้วยซ้ำ ทุก ๆ วันที่เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง ท่ามกลางเมืองที่ไม่เคยหลับใหลนี้ เขารักมันทั้งหมด
แต่มีอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่โลกของเขาเงียบสงัดลง หยุดนิ่ง ไร้การเคลื่อนไหว แม้แต่ใจที่เต้นถี่รัวก็ช้าลง จังหวะอันบ้าคลั่งชะงักงันก่อนจะเปลี่ยนเป็นเต้นสม่ำเสมอ เนิบนาบแต่เสนาะชัดกว่าทุกคราว เหมือนหลุดพ้นจากม่านหมอกกล่อมประสาทสู่ทิวทัศน์กระจ่างตาของฟากฟ้าสีน้ำหมึก...เพียงแค่ยามเดียวเท่านั้น
ยามที่เขาประจันหน้ากับอัศวินรัตติกาล
ความสงบเพียงหนึ่งเดียวที่เกิดขึ้นได้ข้างในตัวเขา มีเพียงแบทแมนเท่านั้นที่ทำได้
ดังนั้นโจ๊กเกอร์จึงรู้ได้ในทันที ต่อให้ชายเบื้องล่างสวมชุดดำประณีตบรรจงสร้าง หรือมีรูปร่างใกล้เคียงมากแค่ไหน มันก็ไม่สามารถหลอกตาเขาได้ มันเป็นตัวปลอม
โจ๊กเกอร์พ่นลมหายใจเบื่อหน่ายกับการมาเสียเที่ยวของตน ตัวตลกเท้าคางกับกรอบหน้าต่าง ก่อนเบนสายตาไปยังทิศทางอื่นอย่างไม่อาจทนมอง
เมื่อนั้นเอง ริมฝีปากสีแดงจัดกลับหยักโค้งเป็นรอยยิ้มกว้างอำมหิต
จิตที่สั่นสะเทือนค่อย ๆ นิ่งสงบลง สายตาเป็นประกายแตกพร่ามองตามร่างสีดำที่ผลุบโผล่ตามเงาตึก ก่อนจะเข้าไปจัดการมาเฟียทั้งหมดนั้นอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด
นั่นต่างหากล่ะ ถึงจะเป็นแบทแมนของเขา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น