It's you and me,
Jujutsu Kaisen
— Sukuna / Itadori Yuji —
Warning : Unhealthy Relationship, Mention of Death, Self-harm
Summary : อิทาโดริสงสัยว่าเขาได้หัวใจของตนคืนกลับมาจริงดังที่สุคุนะสัญญาไว้หรือเปล่า
ที่เคยบอกไว้ว่ามีคำสาปติดตัวมาก่อนแล้ว อิทาโดริไม่ได้ตั้งใจทำให้คำพูดสุดท้ายก่อนตายของคุณปู่มีความหมายเดียวกับสิ่งที่เลวร้าย
แต่อะไรคือความเลวร้าย คำสาปคือสิ่งที่เลวร้าย เพียงเพราะเกิดจากความรู้สึกโกรธแค้นถึงขีดสุดหรือ? ความรู้สึกที่รุนแรงจนสามารถเปลี่ยนใครคนหนึ่งไม่ได้เกิดขึ้นโดยง่าย อิทาโดริแน่ใจในเรื่องนี้ เพราะเขาเองเป็นคนหนึ่งที่ใครต่างลงความเห็นว่ายากที่จะรู้สึกโกรธ เป็นคนสบาย ๆ คงเพราะนายคิดน้อยไปน่ะสิ พวกเขาว่ากันอย่างนั้น แต่ในระยะหลังเด็กหนุ่มกลับพบว่าตนเองโกรธบ่อยครั้ง หากกล่าวอย่างเจาะจงกว่านั้นก็คงตั้งแต่รู้จักสุคุนะ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ชายที่เหมือนเงาสะท้อนของอิทาโดริ เหมือนอย่างกับแกะแต่ในขณะเดียวกันก็แตกต่างอย่างที่สุด จ้องลงมาจากซากกระดูก หุบเขามโหฬารที่คลุมด้วยความมืดอนันต์ บนผิวน้ำสีเลือด รายล้อมด้วยโครงร่างที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ที่นี่เหมือนสุสาน เหมือนนรก
ที่นี่คือสถานที่แห่งเดียวที่อิทาโดริสามารถจ้องมองดวงตาของสุคุนะโดยตรง
“ข้าอนุญาตให้มองหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
ความกลัวที่คล้ายเกล็ดน้ำแข็งไต่ตอมไขสันหลังอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่คล้ายกับไถ่ถามเรื่องแสนสามัญ ไม่มีนัยแฝง ไม่มีจิตสังหาร แต่ก่อความกดดันอย่างมหาศาล เพราะทุกสิ่งเกิดขึ้นได้ในพริบตา อิทาโดริอาจตายได้ในเสี้ยววินาที รวดเร็วเสียจนร่างกายยังไล่ตามเส้นชีวิตที่ขาดสะบั้นไม่ทัน
เมื่อก่อนเด็กหนุ่มไม่กลัวเพราะเขาไม่รู้ว่าภายในนี้สุคุนะมีอำนาจเพียงใด ยามนี้เขารู้ทุกอย่าง เขากลัว แต่เขาจะไม่ก้มหน้าหดคอ เขาจะไม่หนีความตาย เพราะดูเหมือนไม่ว่าจะในความฝันหรือความจริง เขาก็จำเป็นต้องตาย
“กระทั่งมองยังไม่ได้ ใบหน้าของนายเป็นของต้องห้าม ของหายาก หรือของแตกหักง่ายกันล่ะ”
หากเป็นก่อนหน้านี้ มันคงเป็นคำถามที่ทั้งสงสัยใคร่รู้จากใจ และเป็นคำเย้าแหย่ที่ไม่ได้แฝงเจตนา ทว่าอิทาโดริไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นระหว่างพวกเขา สุคุนะกำลังแข็งแกร่งขึ้น ขณะที่เขาไม่อาจลบภาพชิบุย่าที่ถูกทำลายราบเป็นหน้ากลองจากดวงตา
เขาเห็นทุกอย่าง แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมอง
โง่เง่าที่ตกปากรับคำ ผูกมัดสัญญาที่ตัวเขาถูกบังคับให้ลืม
เรียวเมน สุคุนะ คือคำสาป น้ำหนักของข้อความไม่เคยชัดเจนเท่านี้มาก่อน หลังรวบรวมนิ้วทั้งหมดได้พวกเขาจะประหารเธอ ประโยคนี้เองก็ไม่เคยสร้างหลุมกลวงเปล่าในอกได้เหมือนตอนนี้ ความรู้สึกที่มากเกินไปจนไม่รู้สึกจะคงอยู่แค่เวลานี้ หรือนับแต่นี้ตลอดไป
อิทาโดริสงสัยว่าเขาได้หัวใจของตนคืนกลับมาจริงดังที่สุคุนะสัญญาไว้หรือเปล่า
“อยากตายเหรอ” สุคุนะก้าวลงมาจากบัลลังก์สีขาว อิทาโดริมองตาม ภายในใจของสุคุนะอาจเป็นนรก แต่ในเมื่อคำสาปสิงสู่ในร่างกายของเขา นรกนี้ก็กำลังอาศัยในร่างของมนุษย์คนหนึ่งเช่นกัน มันไม่ได้เวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุดเหมือนภาพที่ปรากฏให้เห็น
“ฉันตาย นายตาย” อิทาโดริยักไหล่ “อย่างมากฉันก็แค่ตายในความฝัน”
“ความตายไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด” สุคุนะคลี่ยิ้ม สองมือข้างลำตัวกำคลาย ก่อนยกขึ้นประสานกันใต้ชายแขนเสื้อ อิทาโดริรอที่จะเห็นภาพนี้เหมือนการมองดูพระอาทิตย์ขึ้นและตก หวาดระแวงว่าวันใดวันหนึ่งภาพนี้จะเปลี่ยนไป
เมื่อใดที่มีแขนครบสี่ข้าง เกรงว่า
“ก็ไม่เป็นไร” เด็กหนุ่มกล่าวทันควัน “ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้ดีกว่ากันสักเท่าไรหรอก”
สุคุนะเองก็เป็นคำสาปเหมือนกัน อิทาโดริคิด และประวัติศาสตร์ก็ตัดสินแล้วว่าเขาเลวร้าย
เด็กหนุ่มรู้ความเป็นมาของสิ่งที่ตนกลืนกินลงไป แต่ตระหนักได้หรือเปล่า อาจจะไม่เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น