somewhere i have never traveled,
Death Stranding (Video Games)
— Higgs / Sam —
Warning : Implied Unethical Behavior, Haphephobia (Fear of being touched).
Summary : ฝนกำลังใกล้เข้ามา แซมต้องเลือกระหว่างกาลเวลาที่ไหลเพียงชั่วพริบตากับหนึ่งสัมผัสที่เดียดฉันท์
“somewhere i have never travelled,gladly beyond
any experience,your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near…”
— E. E. Cummings
มวลดำในอกราวกับฝูงแมลงนับล้านกระพือปีกพร้อมขย้อนผ่านคอหอย ฮิกส์กลืนมันลงท้อง กลิ่นน้ำมันดิบพรั่งพรูออกจากเบ้าตาและริมฝีปาก ซึมระหว่างซี่ฟันซึ่งแสยะยิ้มกว้างใต้หน้ากากทองคำ “ต้องการความช่วยเหลือไหม”
แซม บริดเจส เหมือนท้องฟ้าครึ้มฝน ขมวดมุ่น อึมครึม ไม่พูดจา เขาเหลียวหน้ามองขอบฟ้าตะวันตกสลับกับพาหนะที่ค่อย ๆ จมลงในตมน้ำมัน ความมืดกำลังเคลื่อนเข้ามาพร้อมกับสายฟ้าและบางสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่าไทม์ฟอล
ไร้ที่กำบัง พวกเขาอยู่กลางลานหินโล่งกว้าง เมืองอยู่ห่างออกไปอีกเกือบสิบไมล์
เสื้อคลุมของแซมขาดวิ่นด้วยรอยกรงเล็บที่พอดีกับนิ้วทั้งห้าของฮิกส์
“อย่างมากก็สองนาที ก่อนที่นายจะเฉาจนหนังหุ้มกระดูก” ฮิกส์เปรยขณะสาวเท้าเข้าใกล้ สูดกลิ่นฝนและผืนดินเช่นคนหิวโซ แซมผงะ แล้วทันใดนั้นฝูงแมลงในอกคุณก็แตกฮือ “แต่ฉันพาไปได้เร็วกว่านั้นมาก”
ลมโบกตีเสื้อคลุม ไอเย็นทำให้สองร่างสั่นสะท้านด้วยเหตุผลที่ต่างกัน แซมดูอิดโรยจากการต่อสู้ แต่การเคลื่อนไหวของเขาไม่มีความลังเล ปากแนบสนิท สายตากระด้างเย็นชา ทว่าระแวดระวัง เขาสะพายกล่องสินค้าแล้วก้าวถอยโดยประคองสายตากับฮิกส์อยู่ตลอด ถูกต้องแล้ว เขาไม่ควรหันหลังให้กับผู้ก่อการร้ายที่เป็นถึงดูมส์ระดับสูง
“ไม่ทันหรอก” ฮิกส์หายตัว และปรากฏอีกครั้งในระยะประชิด ลมหายใจของแซมขาดห้วง เปิดโอกาสให้เขาสูดกลืนกลิ่นฝนอีกครั้ง ยามนี้มันเจือกลิ่นสนิม “พวกเขาไม่อยากให้นายไป”
แขนสีดำนับสิบคู่ชูขึ้นจากโคลนในท่าเตรียมคว้าจับ แต่แซมไม่ได้ก้มมองหาช่องโหว่เพื่อเอาตัวรอดเหมือนทุกครั้ง เขายืนตัวแข็ง จ้องราวกับสัตว์ป่าจนมุม
“ใกล้ไปหรือ” ฮิกส์ชูมือสองข้าง ทว่าไม่ยอมเว้นระยะห่าง กลับกัน เขายื่นหน้าใกล้กว่าเดิม เพื่อมองสีฟ้าในดวงตาให้ชัด
มันไม่ใช่สีฟ้าเสียทีเดียว เหมือนกับท้องฟ้าก่อนฝนลงเม็ดนั่นเอง มันขมุกขมัว ฮิกส์กระซิบว่าขอโทษ แต่ไม่มีความเสียใจอยู่ในนั้น
“ต้องการอะไรอีก” แซมเอ่ยเป็นครั้งแรก เสียงแหบพร่า เขาดูเครียด นั่นไม่น่าแปลกใจ แต่ความกลัว อาการคล้ายกับพร้อมกระโจนหนี คล้ายกับจะทรุดลงแทบเท้า ทำให้ฮิกส์ต้องกัดปากตนโดยแรง หมู่แมลงชอนไชขึ้นมาท่วมโพรงปากเขาอีกครั้ง
ฮิกส์กลืนพวกมันลงคอ
“แค่อยากช่วย” ฮิกส์แบมือข้างหนึ่ง “กลัวนายจะเปียกฝน”
“แลกกับอะไร”
ฮิกส์ถอนหายใจ “อาจจะความไม่สะดวกใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันสังเกตว่านายไม่ชอบถูกสัมผัส”
แซมกลั้นลมหายใจ คนส่งของของเขาแสดงทีท่าหงุดหงิด
“เพราะพวกนั้นหรือ” ฮิกส์ไล้ปลายนิ้วบนแขนที่เต็มไปด้วยรอยมือ แซมกระตุกแขนหนี ไม่มีสัญชาตญาณแบบใดแหลมคมเท่าความกลัว
“ทำไม” แซมเลี่ยงคำถาม ฮิกส์ยอมลดมือลง ไม่ว่าแซมจะเลือกคำถามทางใด เขาก็จะเป็นฝ่ายชนะ
“หากจะเดินทางไปด้วยกัน นายต้องให้ฉันจับ”
ลมหายใจขาดห้วง แซมจ้องเขาเขม็ง สีหน้าอ่อนลงอย่างตรึกตรองและสับสน ฮิกส์รู้ว่าอะไรกำลังกวนใจพอร์เตอร์ แต่เขาจะไม่พูดมันออกมา จะไม่เปิดโอกาสใด ปล่อยให้ความคลุมเครือนำทางแล้วรอชมสถานการณ์ที่มันจะพามา จุดสิ้นสุดของความตะกลามจะจบลงตรงไหนหนอ เขาจะอิ่มหนำ หรือถูกแมลงข้างในกัดกินจนตายเสียก่อน
เสียงพายุใกล้เข้ามา เวลามากมายกำลังโปรยลงมา แต่เวลากลับเหลือน้อยเต็มที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น