Come, gentle night
Boku no Hero Academia
— Dabi / Hawks —
Warning : Depression
Summary : n/a
ฮอว์คหายใจไม่ออก
เขายังหายใจเป็นปกติ แต่ทุกครั้งที่สูดอากาศเข้า มันกลับเป็นน้ำหนักถ่วงคล้ายจะกดร่างลงแนบพื้น เมื่อปล่อยลมหายใจ น้ำหนักนั้นไม่ได้หายไปไหน ทว่าการปลดปล่อยนี้คล้ายการปล่อยมือจากเชือก เขาร่วงลงหลุมที่มองไม่เห็นก้น ไม่เห็นทางออก
มีเพียงความมืดขมุกขมัวไร้คำอธิบาย
ความรู้สึกนี้จดจ่อทั้งสองข้างขมับ บีบรัดจนเลือดไม่อาจหล่อเลี้ยงสมอง เขาคิดอะไรไม่ออก ปล่อยให้ปีกกระพือพาร่างไปตามทิศทางที่คุ้นชิน ท้องฟ้ามืดสนิท ไม่มีพระจันทร์ ทว่ายังไม่มืดมัวเท่าสีดำลึกกลวงที่จุกตรงลำคอ ฮอว์คตระหนักขึ้นได้ว่าตั้งแต่บ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง แต่ลิ้นรับรู้รสฝาดขม ไม่มีความอยากอาหารปรากฏขึ้น
เขาเพียงแค่อยากหยุดทุกอย่างแล้วนอนลง
ฮอว์คเกือบเข่าทรุดเมื่อเหยียบระเบียงห้อง แต่มือคว้าประตูเลื่อนทันให้ตั้งตัวติด ความพะอืดพะอมท่วมศีรษะ แรงโน้มถ่วงกลับมาทำงานเมื่อสองเท้าหยัดพื้น เขาเปิดประตู เดินลากเท้าเข้าห้องพร้อมกับที่ปีกตกลากพื้น มุ่งแต่จะเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างคราบไคล ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ทนไม่ได้หากทิ้งตัวบนเตียงไปโดยไม่ได้อาบน้ำ
ฮอว์คติดกับดักการนับเวลาที่แสนเชื่องช้าจนไม่ทันสังเกตว่ามีเงาร่างหนึ่งนั่งมองเขามาแต่แรก
แขกไม่ได้รับเชิญที่พาตัวเองเข้ามาอย่างไร้จุดหมาย ดาบินั่งรอเจ้าบ้านอยู่นานแล้ว ออกจะนานเกินกว่าที่คาดไว้ เขาตั้งใจมาแค่เพื่อรื้อค้นความลับใดก็ตามที่ฮอว์คอำพรางไว้ แต่ดาบิกลับพบตนเองนั่งลงและรอคอย ความรู้สึกของการถูกจับได้ไล่ตามอย่างกระชั้นชิดเหมือนลูกไฟที่แล่นจากสายเชือกสู่ดินปืน ดาบิเสพติดการกระทำที่ผิดเพี้ยนสามัญสำนึก อะไรก็ตามที่นำไปสู่ความล้มเหลวหรือกระทั่งหายนะ เขารักมันทั้งหมด
แต่คนที่สมควรเป็นผู้จุดชนวนความระทึกใจนี้ไม่เพียงแต่ไม่เดินตามสถานการณ์ที่เขาวาดหวัง ฮอว์คมองไม่เห็นเขาด้วยซ้ำ หากพูดว่าจุดหักเหนี้ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์อย่างหนักก็คงไม่ผิดจากความจริงแต่อย่างใด
ดาบิเดินตามเสียงน้ำฝักบัว แสงสว่างมาจากทิศทางเดียวคือประตูที่เปิดแง้มไว้ เขายืนพิงข้างกรอบ ดันประตูออกอีกนิด มองร่างที่ยืนก้มหน้าใต้สายน้ำ ฟองสบู่ที่ไหลหลากจากลาดไหล่ถึงสะโพก รอยช้ำระบายอยู่ทั่วผิวขาว
กระทั่งในเวลาที่คล้ายปล่อยทุกอย่างลงไปกับน้ำ ฮอว์คก็ยังดูเหมือนเชือกที่ขมวดตึง แผ่นหลังที่เหลือปีกแดงเพียงน้อยนิดนั้นดูไร้ระเบียบคล้ายเพิ่งถูกทึ้งกลางพายุ ทั้งที่ยามนี้มีตัวอันตรายยืนห่างออกมาไม่กี่ก้าว แต่ตัวร้ายที่แท้จริงกลับเป็นโลกที่ไม่ยอมหยุดหมุน ไม่หยุดรอ และไม่ให้ความปรานี
ฮอว์คปิดน้ำ หยิบผ้าขนหนูคลุมตัวแล้วหมุนตัวกลับ
ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นดาบิ
ทว่าความประหลาดใจนี้แทบไม่อาจแทนที่ความหมองโรยที่ฝังลึกในร่าง
พวกเขาจ้องมองกันไปมา ดาบิไม่รู้ควรทำอะไร ส่วนฮอว์คก็ทำอะไรไม่ถูก
“อยู่ตรงนั้นนานแล้วเหรอ” เสียงของฮอว์คเบาและพร่าด้วยลมหายใจของคนที่ถูกกดทับด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น
ดาบิยักไหล่ “ตั้งแต่แรกเลย”
“ต้องการอะไร” ฮอว์คเดินผ่านเขา หยดน้ำตกลงรอบตัว “ถ้าเป็นเรื่องของลีก...”
“แค่จะมาค้นดูว่ามีข้อมูลอะไรใช้ข่มขู่นายได้บ้าง”
ฮอว์คเหลียวกลับมามอง ริมฝีปากเผยอคล้ายจะหัวเราะ แต่ใบหน้าปราศจากอารมณ์ขัน จากนั้นละความสนใจอย่างสิ้นเชิงเพื่อแต่งตัว
ห้องนอนมืด แต่ดาบิเห็นขนนกสีแดงกระจัดกระจายทั่วห้อง ขณะที่เจ้าของสำรวมท่าทางอย่างดีเยี่ยม อัตลักษณ์ของเขากลับบ่งบอกเป็นนัยอื่น
ดาบิยืนมองฮอว์คแต่งกายอย่างเงียบงัน ระหว่างที่ฮอว์คสวมเสื้อ ดาบิถอดเสื้อโค้ทของตัวลงกองพื้น ขณะที่ฮอว์คสวมกางเกงชั้นใน ดาบิถอดกางเกงยีนส์ของตนออกพร้อมรองเท้าก่อนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม กลิ่นหอมอ่อนต้องจมูก ดาบิโน้มตัวลงนอน มองฮอว์คที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมและยืนมองตอบด้วยสายตาว่างเปล่า
“ทำอะไรของนาย” ฮอว์คพูด
“นอน” ดาบิยกแขนข้างหนึ่งขึ้นหนุนใต้ศีรษะ หยุดคิดเล็กน้อย “ไม่รู้เหมือนกัน”
ฮอว์คลดมือลง โยนผ้าขนหนูทิ้ง ส่ายหน้าและถอนหายใจ “นายควรกลับไปซะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”
“ฉันก็ไม่มี ถึงได้ยังอยู่ตรงนี้ไง”
ดาบิมองกระแสความเฉยชาที่คงรูปและจังหวะอย่างน่าเศร้าในดวงตาของฮอว์ค ช่างน่าเศร้าและระคายใจ
ความเงียบยืดขยายราวกับไม่มีที่สิ้น แต่แล้วฮอว์คสูดลมหายใจราวกับการกระทำนี้แสนยากเข็ญ เขาเดินอ้อมไปอีกฟากของเตียงแล้วลดตัวลงนอนใต้ผ้าห่ม หัวของเขาตกถึงหมอนราวกับตุ๊กตาหลุดจากใย ฮอว์คตกลงเหมือนถูกฉุดด้วยแรงโน้มถ่วง
ดาบิหัวเราะในลำคอ มองฮีโร่ผู้ซึมเซานอนขดตัวเป็นก้อนแล้วจึงเปลี่ยนท่ามานอนกางแขนมองเพดานบ้าง
ปลายนิ้วของเขาสัมผัสเส้นผมของฮอว์คพอดี
“ผมยังไม่แห้ง”
“อือ”
ดาบิเกี่ยวเส้นผมชื้นรอบนิ้ว ตาปิดลง
ปล่อยให้เตียงเนื้ออ่อนโอบรอบร่าง กล่อมเกลาด้วยกลิ่นหอมสะอาด ความอบอุ่นที่กำลังพอดี ความเย็นที่พอเหมาะ
และหมอนข้างมีชีวิตที่กอดได้เต็มแขน
ฮอว์คขยับตัว ดาบิร้องครางอย่างขัดใจ “นอน”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลมหายใจปลดปล่อยออกมาพร้อมน้ำหนักใดก็ตามที่เคลือบแฝงในเนื้อหนัง ร่างอ่อนลงปล่อยให้ใครอีกได้ตระกองกอดเข้าหาตัว แนบชิดยิ่งขึ้น รัดแน่นแต่ผ่อนเบา
ฮอว์คหลับตาแล้วตกลงในความมืดไร้ชื่อเรียก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น