If day has to become night
Boku no Hero Academia
— Dabi / Hawks —
Inspired by ‘who are you,little i’ - e.e. cummings
Summary : ฮอว์คเป็นคนหลับยาก
ภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนการลอยและจม แต่แทนที่จะเป็นน้ำซึ่งรองรับขึ้นบนไปพร้อมกับตระกองกดลงล่าง มันกลับสำแดงเป็นความมืด
ฮอว์คเป็นคนหลับยาก นี่คือข้อเท็จจริงที่ทำให้เขาต้องนอนนิ่งข่มตาเป็นเวลานานก่อนจะร่วงลงสู่ห้วงนิทรา และระหว่างเส้นทางก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นนั้น บ่อยครั้งที่เขาไม่แน่ใจว่าตนติดกับอยู่ระหว่างความจริงกับความฝันหรือกำลังมองเพดานท่ามกลางความมืดมิด
ไม่ว่าอย่างไร ความมืดขมุกขมัวก็โอบกอดเขาอยู่เสมอ เป็นกลุ่มก้อนความรู้สึกที่ปราศจากการนึกคิด ฮอว์ครู้ขอบเขตร่างกายและปลายประสาท แต่ก็รู้เพียงเท่านั้น เสมือนว่าร่างเป็นกรงขังคับแคบ ไม่อาจรับรู้นอกเหนือจากนี้ ไม่อาจหลีกหนีพ้น เขาติดกับ
แต่บางครั้งก็ไม่ได้มีแค่ความมืดที่ปรากฏอยู่ตรงนั้น
ยังมีความอบอุ่นที่มักเคลื่อนคลุมมาจากเบื้องหลัง คล้ายการโอบกอด ราวกับใครสักคนทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงนอน สอดตัวใต้ผ้าห่มและโถมทาบด้วยลำตัวกับแขน รัดแน่นแต่ไม่ทำให้อึดอัด ปลอบประโลมแต่เป็นพันธนาการที่ไม่อาจดิ้นหลุด
ฮอว์ครู้สึกทุกอย่าง แต่ไม่สามารถขบคิดตีความจนกว่าจะตื่น
และเมื่อตื่น บนเตียงก็ไม่เคยมีใครอื่นเลยนอกจากตัวเขาซึ่งท่วมท้นด้วยเหงื่อกับความร้อนที่สลัดไม่หลุดจากผิวกาย
“เมื่อคืนนายอยู่ที่ไหน” ฮอว์คถาม
ดาบิเหลียวหน้าจากทีวีช้า ๆ สองตาไร้อารมณ์ คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้น “ถามทำไม”
เมื่อฮอว์คไม่มีคำตอบให้ทันที รอยยิ้มแสนแสลงตายิ่งยกวงโค้ง
ฮอว์คขมวดคิ้ว “นายอาจถูกจับได้”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดาบิมาค้างคืนที่ห้องของเขา ตั้งแต่ฮอว์คยอมมอบคีย์การ์ดสำรองที่จะช่วยให้พนักงานตรวจตราไม่ตั้งคำถามกับคนที่ผ่านเข้าออกอพาร์ตเมนท์ เขาก็ไม่เคยได้รับมันคืนอีกเลย
“และฉันไม่เคยอนุญาต”
ไม่อนุญาตเรื่องใดนั้น ดาบิย่อมกระจ่างเช่นแสงวับวาวในดวงตา
“นายไม่เคยห้าม” ชายหนุ่มผมดำกล่าวราวกับไม่ถือสาหาความ แย่งชิงสถานะของผู้ถูกบุกรุกไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่รอจนกว่าฉันจะมีโอกาสห้ามสิ”
ฮอว์ครู้สึกผิดท่าทันทีที่เอ่ยประโยคนี้
แค่รู้ว่าตลอดมาใกล้ชิดกันเพียงใดก็ยากจะจัดการอารมณ์แล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงการตื่นมาพบหน้ากันเป็นอย่างแรกในตอนเช้าเลย
ทว่าอะไรที่หลุดปากแล้วไม่อาจรั้งกลับคืน และเป็นปกติอย่างมากหากดาบิจะฉกฉวยทุกอย่างจากช่องว่างที่เขาเผอเรอเปิดให้
“ได้” ดาบิฉีกยิ้ม รอยเย็บรอบแก้มขึงตึง “คราวหน้าจะอยู่ทานอาหารเช้าด้วยเลย”
ฮอว์คพยายามผ่อนลมหายใจออกให้ช้าที่สุด
มิสเตอร์คอมเพรสลดหนังสือพิมพ์ลง เขานั่งร่วมโต๊ะมาตลอดการสนทนา “หนุ่ม ๆ” เสียงโอดครวญลอดผ่านหน้ากาก “พูดอะไรก็ช่วยเห็นแก่หน้าผู้หลักผู้ใหญ่ที่ยังไม่มีคู่เดทด้วย”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น