You say run
My Hero Academia
— Bakugou Katsuki / Midoriya Izuku —
Warning : Unhealthy Relationship
Summary : บาคุโกพูดเสมอว่าให้หยุด
受精卵 / じゅせいらん / juseiran
you say run?
บาคุโกพูดเสมอว่าให้หยุด อย่าเข้ามา ไม่ต้องยุ่ง แต่ใช้แค่คำว่าพูดไม่อาจครอบคลุมน้ำเสียงและสายตาที่มิโดริยะได้รับ มันคือการขู่ตะคอก คือคำสั่งที่ไม่ยอมให้มีข้อแม้
แต่มิโดริยะเคยฟังเขาเหรอ?
ไม่เลย
หากฟัง มิโดริยะคงไม่ไล่ตามบาคุโกมาจนถึงตอนนี้
ภายหลังความโกลาหลเหลือเพียงร่องรอยการต่อสู้ เศษกระจกและอาคารร่วงกราวบนพื้น ถนนคอนกรีตเกิดรอยแยก ทว่าไม่มีผู้เสียชีวิต ออกจะน่าแปลกด้วยซ้ำที่ไม่มีซากปรักหักพังในบริเวณที่วายร้ายก่อเหตุเลย ทั้งที่ผู้เข้ามาควบคุมสถานการณ์เป็นสองฮีโร่ที่มีพลังมากที่สุด
โชคดีสำหรับพลเมือง แต่เป็นยิ่งกว่าโชคร้ายสำหรับวิลเลน
“ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลยน้า” หญิงสาวในชุดสูทกล่าว ต่างจากหน่วยกู้ภัยและทีมพยาบาลที่กำลังวุ่นวาย เธอยืนกอดอกท่ามกลางความเคลื่อนไหวรอบตัวอย่างเยือกเย็น พอเหลือบตามองชายหนุ่มชุดเขียวที่นั่งพักบนรถพยาบาลอยู่ไม่ไกลแล้ว เธอยกมุมปากขึ้น ท่าทางนี้เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างกัน
“หมายถึงอะไรเหรอครับ” เด็กหนุ่มมองตามสายตาของเธอก่อนรีบเบือนหน้าหนี ไม่ใช่กลัว แต่เพราะประหม่า นั่นคือฮีโร่อันดับหนึ่งที่ลือกันว่าเป็นผู้สืบทอดของฮีโร่ในตำนานอย่างออลไมต์เชียวนะ
“คนร้ายครั้งนี้ไง” หญิงสาวอ่านรายงานในแท็บเล็ตแล้วพรมนิ้วพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว “เล่นอะไรไม่เล่น ดันไปแตะจุดอ่อนของเดกุเข้า”
เด็กหนุ่มทำหน้าฉงน “จุดอ่อน?” ฮีโร่อันดับหนึ่งมีจุดอ่อนด้วยเหรอ
“ใคร ๆ ก็มีจุดอ่อนทั้งนั้น” หญิงสาวกรีดยิ้ม เด็กหนุ่มขนลุกซู่ “เพียงแต่จุดอ่อนของเดกุออกจะจัดการยากกว่าปกติหน่อย”
“ครั้งนี้ไม่ใช่ว่าคนร้ายตั้งใจจะวางกับดักไดนาไมท์หรอกเหรอครับ” เด็กหนุ่มกล่าวติดเหยียดหยัน จ้องจะเล่นงานไดนาไมท์ก็เหมือนพยายามจุดระเบิดด้วยน้ำเปล่านั่นแหละ รนหาที่ตายชัด ๆ
“ถูกแล้ว”
เด็กหนุ่มนิ่งงัน ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าที่อาจารย์พูดนั้นหมายความว่าอะไร
หรือเขาแค่อาจจะรู้สึกว่านี่...ยากจะยอมรับ
“ไดนาไมท์เป็นจุดอ่อนของเดกุเหรอครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเบา หัวคิ้วขมวดเป็นโบว์ นี่ออกจะขัดต่อโลกทัศน์ของเขาไปหน่อย เรียกว่าขัดกับสายตาของคนทั้งสังคมก็ว่าได้! “พวกเขาไม่ถูกกันนี่ครับ ถึงจะรู้จักกันมานาน แต่ตั้งแต่อนุบาลจนเรียนจบก็เป็นคู่แข่งที่ไม่กินเส้นกันมาก่อนนี่นา”
“รู้เยอะจัง เป็นแฟนคลับคนไหนล่ะ”
“เดกุครับ” เด็กหนุ่มหน้าแดง
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ” หญิงสาวพับแท็บเล็ต “ต่อให้เป็นคนที่เกลียดเดกุก็ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยอยู่ดี ตำแหน่งสัญลักษณ์แห่งความหวังไม่ได้ลอยมาตกบนตัวเขาเองหรอกนะ”
ยาโอโยโรสึ โมโมะ เท้าเอวมองสีหน้าเด็กฝึกงานของเธอทั้งรอยยิ้ม คิดถึงความหลังทีไรความอบอุ่นก็พอกพูนในใจจนอดที่จะระบายมันออกมาไม่ได้
“ตั้งแต่สมัยเรียน สองคนนั้นก็มีอิทธิพลต่อความคิดของพวกเราแล้ว เธออาจเห็นว่าพวกเขาเข้ากันไม่ได้ เอาแต่ตะคอกใส่กัน ดูเกลียดกันสุด ๆ แต่ส่วนลึกในความรู้สึกระหว่างสองคนนั้นไม่ได้มีแค่ความเกลียดชังหรอก ฉันกล้ารับประกัน” ยาโอโยโรสึพูดเสียงอ่อน แต่แล้วก็ขยิบตาให้ “สองคนนั้นน่ะคือคู่หูดาวเด่นที่เข้าขากันที่สุดในการสอบวัดระดับทุกปีเลยนะ ถ้าได้จับคู่กันเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครเอาชนะได้เลย”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง
เขา...ไม่เคยรู้มาก่อนเลย
หันกลับไปมองฮีโร่ในดวงใจ เดกุกำลังยิ้มเก้อเขินพลางก้มหัวปลก ๆ ให้กับนางพยาบาล เขาเคยเห็นมุมนี้ของอีกฝ่ายมาบ้างจึงไม่รู้สึกแปลกตา
แต่เมื่อไดนาไมท์ — ฮีโร่ผู้เป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งเดินเข้ามา บางอย่างในแววตาของเดกุก็เปลี่ยนไป
ไดนาไมท์กำลังต่อว่าต่อขานอยู่แน่ ๆ แต่แววตาสีเขียวคู่นั้นไม่ได้ระย่นย่อหรือเต็มไปด้วยอารมณ์มึนตึงอย่างที่เขาเข้าใจ
มันอ่อนโยน
แล้วไดนาไมท์ล่ะ
ดวงตาใต้หน้ากากร้อนราวจะคลอกเป้าหมาย เหมือนภูเขาไฟใกล้ปะทุ ดูก้าวร้าวไม่ต่างจากยามปกติ แต่เขาไม่สามารถมองข้ามริมฝีปากที่เม้มแน่น หรือมือกำสลับคลายคล้ายกับพยายามผ่อนอารมณ์ลงได้อีกแล้ว
ระหว่างสองคนนั้นคืออะไรกันแน่นะ
ศัตรู คู่แข่ง มิตรสหาย หรือ...
“บอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่ง”
“ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก คัตจัง” เดกุว่าอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่เคยนึกยอมแพ้ รอยยิ้มสดใสเทียบเท่าแสงตะวันยามเช้า ไม่เผาไหม้ ไม่ทำลาย มันปลอบประโลม
เขาเกลียดมัน
เพิ่งหันหนีไม่ทันไรแขนก็ถูกรั้งไว้ บาคุโกตวัดตาจ้องและปัดแขนออกสุดแรง เดกุนิ่วหน้าเล็กน้อย แทบมองไม่เห็นหากไม่สังเกต
“พรุ่งนี้ไปยูเอด้วยกันไหม”
บาคุโกนิ่งคิดครู่หนึ่ง คำถามนั้นคงหมายถึงนัดเชิญฮีโร่ไปเล่าประสบการณ์อาชีพที่เดิมเขาตั้งใจจะปฏิเสธ “คืนนี้พักที่บ้านใช่ไหม พรุ่งนี้จะไปรับ”
เดกุกะพริบตา “เจอกันที่สถานีก็ได้นะ”
“เดินไหวเหรอ” บาคุโกลดสายตามอง กระหยิ่มยิ้ม เดกุนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว เขารู้ว่าขาซ้ายของอีกฝ่ายมีปัญหา
โชคดีที่พรุ่งนี้เข้ายูเอ จะได้ขอใช้อัตลักษณ์ของรีคัฟเวอรี่เกิร์ลรักษาขาเยิน ๆ นั่น
“แค่กลับให้ถึงบ้านเย็นนี้ยังทำไม่ได้เลยมั้ง”
“เดี๋ยวขอให้โมโมะจังไปส่ง”
บาคุโกขมวดคิ้ว “ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว จะขอแม่นั่นทำไม?”
เดกุอึกอัก “คัตจังจะไม่เป็นไรเหรอ”
“เรื่องมากจริง” บาคุโกโน้มตัวลงไปหา “ต้องให้อุ้มไปที่รถด้วยไหม เดกุ”
เดกุหน้าแดงวาบ ตะกุกตะกักตอบไม่เป็นคำ
บาคุโกไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นเดกุเป็นแบบนี้แล้วกลับรู้สึกพอใจขึ้นมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น