Love you, bye
Boku no Hero Academia
— Dabi / Hawks —
Summary : n/a
“รักนะ”
คำนี้ถูกโยนใส่อย่างเรียบง่าย เหมือนเด็กเล่นรับส่งบอลจากมือต่อมือ ฝ่ายหนึ่งกระทำไปโดยคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะพร้อมรับ แต่ดาบิไม่พร้อม มือที่จับซองบุหรี่ชะงักค้าง ตาจ้องทิวทัศน์ทะเลแสงของเมืองเบื้องล่าง ฟังเสียงกระพือปีกลอยห่างก่อนหายลับไปในท้องฟ้าสีดำ
ดาบิเขย่าซองส่งบุหรี่ขึ้นแล้วคาบมัน จุดไฟด้วยปลายนิ้วชี้ สูดควันที่ผสมยาสูบกับผงโกโก้แล้วทอดถอนใจ
หากคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล การกระทำของฮอว์คดูเป็นไปโดยธรรมชาติ แค่คำพูดติดปากที่เผลอหลุดออกมา
แต่เมื่อไม่คิด เมื่อใช้เพียงความรู้สึก ดาบิไม่มีคำตอบ
เขาเคยชินกับการคิดและคิด ความเป็นไปได้ที่เห็นจึงเป็นหลุมพรางของสายลับสองหน้า แต่ความรู้สึกไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับคนที่ประสาทสัมผัสทำงานอย่างหนักจนกระทั่งลุกไหม้ ดาบิสูดลมหายใจเข้าและออก จมความคิดลงในกลิ่นแห้งและเย็นของควัน จากนั้นบอกตัวเองว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก
ทว่าฮอว์คไม่เคยอยู่กับร่องกับรอยที่เขาขีดเส้นไว้
“รักนะ”
ฮอว์คพูดแทนคำลา หลังฟังประโยคเสียดสีที่ดาบิจงใจร้อยเรียงให้แทงส่วนที่เจ็บที่สุด ฮีโร่ ได้เงินง่าย ๆ ได้ชื่อเสียง แถมยังได้รับความเคารพจากการหยิบยื่นเศษขนมปังให้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายถึงติดสบาย ดาบิคิดว่าจะได้รับเสียงหัวเราะบอกปัด หรืออย่างน้อยก็น้ำเสียงที่ห่างไกลจากความผ่อนคลายสบายใจสักหน่อย แต่ที่เขาได้กลับเป็นเสียงที่ชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังกลอกตา ก่อนตามมาด้วยคำบอกลาที่ไม่มีใครใช้กับคนที่มีสถานะเพียงรู้จัก
ดาบิเดินออกจากตู้โทรศัพท์ คำสองคำก้องในหู เขากักมันไว้เหมือนยามสูดควันลงปอดแล้วหายใจออกเพื่อให้ควันห่มคลุมร่าง
พลิกคำกลับไปมาบนลิ้นเหมือนลูกอมรสฝาด ไม่ทันละลายก็กัดจนแตกละเอียด เขาต้องการให้คำ ๆ นี้บาดลิ้น แต่มันกลับทำให้รู้สึกตื้อชา
ไม่เคยมีใครพูดคำนี้กับเขามาก่อน อย่างน้อยก็ตั้งแต่ฉีกผิวหนังเดิมออกและตอกร่างด้วยหมุด เมื่อเห็นเขา คนส่วนใหญ่หวาดระแวงจนถึงขั้นกลัวขึ้นสมอง บางคนถูกดึงดูดด้วยมีรสนิยมเฉพาะทางแต่แรก ดาบิไม่รู้ว่าฮอว์คชอบพอคู่นอนหรือคู่รักแบบไหน แต่คาดว่าคงห่วยแตกสิ้นดีหากฮีโร่มีปีกเห็นเสน่ห์ในตัวเขา
“รักนะ”
ดาบิรับฟังมันทั้งสีหน้าเบื่อหน่ายไม่ต่างจากวินาทีก่อนหน้า ก่อนคำว่ารักจะหลุดจากริมฝีปากที่ขยับมากเกินจำเป็น ตามองส่งฮีโร่ผมทองเดินออกจากบาร์ใต้ดิน ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนและปล่อยให้คำเลียนล้อของโทงะลอยผ่านหู
หากนี่คือคำติดปากย่อมหมายความว่ารักของฮอว์คไม่มีอะไรพิเศษ เขาคงเอ่ยคำนี้กับคนค่อนเมืองเหมือนหายใจทิ้งขว้าง
ดาบิถอนหายใจ ควันสีเทาพวยพุ่งอยู่ระหว่างฮอว์คกับเขา คืนนี้ไม่มีลม ทุกอย่างนิ่งงันแต่ไร้ความสงบ เหมือนกลางคืนกำลังจดจ่อรอคอยพายุ
แต่หากพายุกำลังถล่มลงมา ก็ยังมีนกอยู่ตัวหนึ่งที่แสดงออกว่าไม่รู้สึกรู้สา ดาบิทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบสะเก็ดไฟ เงยหน้าสบตาฮอว์คที่หยุดพูดไปแล้ว ฮีโร่ปีกแดงยืนกอดอก หลังพิงกำแพง มุมปากโค้งขึ้นน้อย ๆ อันเป็นลักษณะติดตัว
ดาบิไม่ได้ตั้งใจฟังรายงานความเคลื่อนไหวของกรมรักษาความสงบเลยสักนิด งานที่มอบหมายให้ฮอว์คก็แค่งานคั่นเวลา ไม่ได้มีความหมายอะไรต่อลีกหรือต่อเขา ดาบิมีข้อมูลสำคัญที่ทำให้เชื่อว่าฮอว์คจะไม่มีวันย้ายข้าง เขาจึงไม่รีบร้อนที่จะอ้าแขนรับตัวนกต่อเข้าทีม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ตักตวงเอาอะไรจากคนที่พร้อมแลกทุกอย่างเพื่อควานหาจุดอ่อน
ดังนั้นเมื่อคำว่า “รักนะ” ดังขึ้นอีกครั้ง ดาบิเดาะลิ้น โยนบุหรี่มวนที่สองลงพื้นทั้งที่เพิ่งสูบแค่อึดใจเดียว
“จริงหรือเปล่า”
ถ้อยคำที่คล้ายเปรยต่ออากาศกลับเป็นโซ่ล่ามฮีโร่ปีกแดงได้ชะงัด ฮอว์คหยุดและเหลียวหน้ากลับมามองอย่างงุนงง “อะไรนะ”
“ที่พูดนั่นจริงหรือเปล่า” ดาบิเอียงคอ ตาหลุบลงพร้อมรอยยิ้ม “นายรักฉันเหรอ”
ฮอว์คหัวเราะขึ้นจมูก ปากยิ้มแต่ดวงตากะพริบปริบ ราวกับเพิ่งได้ยินสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ
“มันคือวิธีบอกลาแบบหนึ่งไง” เขายักไหล่ ผมสีทองตกลงปรกหน้าผาก ดวงตาของดาบิเถลไถลชั่วครู่ ก่อนกลับมาที่อำพันสองคู่ที่พราวระยับ
ฮอว์คค่อย ๆ คลี่ยิ้ม ส่งเสียงประหลาดแบบที่คนชอบทำกับเด็กหรือสัตว์เลี้ยง
“ดาบิ นี่นาย...” ปีกสีแดงขยับพร้อมกับที่เจ้าของกระโดดเข้ามาใกล้ “นายเขินเหรอ”
ดาบิขมวดคิ้ว “ไม่...”
“ถ้าอย่างนั้นก็ประหม่า กระอักกระอ่วน ไม่ชินที่มีคนบอกรักเหรอ” ฮอว์คขยับทีละก้าว ศีรษะผงกไปมา สีหน้าแววตาราวกับผู้ล่าที่สนุกกับการไล่ต้อน
ดาบิปฏิเสธที่จะถอยหนี “ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร”
“โธ่ ดาบิ”
ถึงตอนนี้ฮอว์คอยู่ใกล้มากเสียจนเห็นสีอำพันเข้มอ่อนตัดกันในดวงตา กลิ่นน้ำหอมกรุ่นอวลจมูก ฮอว์คหัวเราะในลำคอ ยิ้มกระทั่งดวงตาปิดลง เสียงของเขาทุ้มต่ำ ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกว่าถูกเยาะ แต่เป็นตรงกันข้าม
“ไม่เป็นไร ถึงนายจะชอบต่อต้านสังคมแถมไม่รู้จักรักตัวเองแต่ก็ยังมีฉันที่รักนายอยู่”
ขนนกนุ่มหนาลอยมาปัดใต้คาง ดาบิสะบัดหน้าหนีพร้อมกลอกตา “อะไรก็ช่าง”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังตามมาอีกครั้ง “ฉันต้องไปแล้ว ต้องลาดตระเวนรอบดึก ไว้เจอกัน”
ดาบิส่งเสียงรับอย่างไม่ใส่ใจ เขาหมุนตัวเดินออกจากตรอก พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงให้เห็นว่าอยากออกไปให้พ้นเต็มแก่
“รักนะ”
เสียงกระซิบลอยตามสายลม เสียงสะบัดปีกดังไล่หลังก่อนที่ฮอว์คจะบินโฉบผ่านเหนือหัว
ดาบิแหงนคอมองปีกสีแดงห่างออกไปบนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม ก่อนหลบเข้าเงาข้างมุมตึก
คำบอกลาแบบนั้น ให้ฟังบ่อยเพียงใดก็ไม่มีทางชิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น