Cessation
DCU (Comics), Batman, Batman: Arkham (Video Game)
— Joker / Batman —
Warning : Implied/Referenced Character Death
Summary : แบทแมนยืนเพียงลำพังท่ามกลางเพลิงที่กำลังลุกไหม้ แต่เขาไม่ได้เดียวดาย
Note : For the Event of #dcรายปักษ์ ‘บอกรัก (ห้ามมีคำว่ารัก)’ and also inspired by Lawless feat. Britt Warner - Diminuendo
เมฆฝนเคลื่อนผ่านหางตาดุจอสูรทะเลบิดกาย เกลียวม้วนล่องลอยเชื่องช้าก่อนขึ้นทรง หมอกสีมัวคลี่ออก พร้อมเสียงดั่งกลองศึกกัมปนาทก้องในหัว
“นายกำลังจะตก” เสียงระรื่นเบาลอยถึงหู ขณะแผ่นฝ้าเพดานลั่นสะเก็ดไฟและทิ้งน้ำหนักลงเบื้องหลังคุณ พื้นกระเบื้องแตกออกตามแรง ตกเป็นทอดต่อลงชั้นถัดไปคล้ายโดมิโน่แนวดิ่ง
คุณไม่ได้มองตอบเขาขณะเอ่ย “ฉันไม่ได้อยากจะขึ้น”
เสียงหัวเราะบาดหูไม่ต่างจากเสียงเพลิงผลาญ แต่สายตาของคุณยังวางอยู่ ณ จุดเดิม ทอดยาวออกไปไกลผ่านทุ่งหญ้าและท้องฟ้าสีเทา อาคารทึบทึมที่ถูกบดบังหลังเงาไม้เป็นสุสาน และคุณกำลังจะพาตัวไปเยือนอีกครั้งในเวลาอันใกล้โดยจะไม่เดินกลับออกมาอีก
ความสงบอันแสนประหลาดครอบลงบนความคิด พื้นอารมณ์ราบเรียบ โอกาสเบื้องหลังเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน กลับกันวาระสุดท้ายนั้นเที่ยงตรงยิ่งกว่าการเคลื่อนตัวของดวงดาว
แม้ยอมสละทุกสิ่งกระทั่งชีวิต มันก็ยังไม่เพียงพอ ทว่าคุณไม่นึกเสียใจกับความพยายามที่สูญไป ไม่เคยเลยสักครั้ง
“นายทำฉันใจสลายนะ แบท”
โจ๊กเกอร์ยกมือขึ้นประทับบนอกซ้ายและหลุบตาลง ผิวเนื้อตามกายซึ่งควรขาวซีดกลับแทนที่ด้วยรอยพุพองเขียวคล้ำ สูทยาวเว้าแหว่งเปรอะเปื้อน หากมีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง — รอยยิ้ม
“ระหว่างเราสอง ฉันนึกว่านายจะเป็นคนที่มีสติเสียอีก”
คล้ายกรดสาดกร่อนผ่านเนื้อและกระดูก ด้วยข้อยกเว้นเดียว ความนิ่งงันสั่นสะเทือนเสียทุกคราวจากแรงกระตุ้นเพียงเล็กน้อย...จากคน ๆ เดียว
คุณหรี่ตามองเขา ความเดือดดาลแลบเลียจากหน้ากากดุจไฟนรกานต์โผล่พ้นขุมนรก สิ่งที่ควรจะเร้นลับ สิ่งที่ควรจะเก็บซ่อน เผยออกมาเพียงด้วยเศษเสี้ยวความทรงจำจากสำนึกบ้าคลั่ง “นายก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ในที่ของตัวเอง”
ภาพคืนฝนคะนองทาบผ่านม่านตาคุณชั่วขณะหนึ่ง น่าขัน คนหนึ่งทิ้งร่างใต้หยาดน้ำ อีกคนกำลังจะดับสูญในเปลวเพลิง พวกคุณแตกต่างกันจวบจนวาระสุดท้าย
“ฉันเกรงว่าพวกเราไปไกลเกินจะเยียวยาแล้วที่รัก” ตัวตลกส่ายหน้า ตัวโลดเต้นไปมาราวกับมีดนตรีทำนองสนุกสนานใดดังผ่านจึงไม่อาจห้ามที่จะยักย้ายร่างกาย “และฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น”
คุณนิ่วหน้าเมื่อโพรงจมูกสูดได้กลิ่นแสบร้อน ทุกแห่งหนภายในคฤหาสน์คล้ายจะลุกจ้าและคล้ายจะมืดมัวไปพร้อม ๆ กัน ส่วนหนึ่งของความคิดหวนนึกถึงช่วงเวลาใต้ฟ้าราตรี ก่อนประกายชีวิตที่ต้องการชี้นำนี้จะยุติ ข้อใคร่ครวญสุดท้ายก็ถูกนำพามาให้ตัดสินใจ
คุณจะปล่อยให้ไฟแผดเผาหรือจะปล่อยสิ่งที่ยึดติดอยู่ให้จางหาย
“ฉันเคยคิดว่าความตายนั้นน่าเบื่อ” ตัวตลกขยับเท้า ลิ้นแลบเลียริมฝีปากสีเลือด วงโค้งข้างแก้มยิ่งหยักสูงขึ้นจนดูเหนือทุกความจริงและเหตุผล “จนกระทั่งได้มาอยู่ข้างนาย แบทแมน นายทำให้มันอึกทึกยิ่งกว่าพลุไฟใดก็ตามที่ถูกจุดขึ้นมา ฉันไม่หนี เพราะฉันจะอยู่เคียงข้างนาย”
คุณยืนนิ่งงัน ความร้อนโลมเลียทั่วร่าง ความชิดใกล้ทำให้คุณได้พินิจมองดวงจิตบิดเบี้ยวในตาของเขา
โจ๊กเกอร์โน้มตัวกระทั่งเสียงกระซิบผะแผ่วข้างหู กระทั่งร่างแทบแนบประสาน ไร้สัมผัส ทว่าลึกซึ้งยิ่งกว่าสัมผัสใดจะสามารถกระทำได้
“เริ่มช้า ดีกว่าไม่เริ่มเลย” สำเนียงที่เคยเปล่งเพียงโทนหฤหรรษ์ เวลานี้ช่างละมุนหู คุณหลับตาลง ถอนลมหายใจช้า ๆ ลาดไหล่ที่เกร็งไว้เสมอคลายลง มือที่กำไว้อย่างเตรียมพร้อมแบออก ภาระทุกอย่างที่เคยกดทับสลายหายในชั่ววินาที
คุณทิ้งทุกสิ่งให้จางหายไปกับเงาขมุกขมัว ร่วงหล่น ไปพร้อมกับคฤหาสน์ที่พินาศลงในเปลวไฟ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น