Crazy
DCU (Comics), Batman
— Joker / Batman —
Warning : Delusions, Obsessive behavior
Summary : หลังประตูหนีไฟมีดินแดนกว้างใหญ่ที่น้อยคนจะรู้
Note : Inspired by Gnarls Barkley - Crazy (Cover) by Daniela Andrade
กรดกร่อนกัดเนื้อเยื่อจนเปื่อยสลาย สีสันพร่างพรายสลับลายอยู่ต่อหน้า จากลวดลายหนึ่งเดียวแตกพร่านับพันในสายตา คุณรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้
คุณจำได้ ในความทรงจำที่กระจัดกระจายเหมือนเศษกระจก ความทรงจำที่สะท้อนภาพอดีต ปัจจุบัน และอนาคตอย่างไม่ปะติดปะต่อ คุณจำได้ว่าวินาทีใดที่เสาหลักของสามัญสำนึกล้มครืนลง เวลาใดที่ประตูหนีไฟบานนั้นเริ่มเปิดออก จังหวะย่างก้าว จังหวะลมหายใจ ยามที่คุณเดินผ่านมันไปแล้วไม่หวนกลับคืน
เสียสติ พวกเขาเรียกหาอาการนี้ด้วยน้ำเสียงเวทนา บอกว่ามันคือความสูญเสียของปัจเจกชนคนหนึ่งซึ่งไม่อาจใช้มือเปล่าเก็บกลับมาได้ แต่ทำไมต้องเก็บขึ้นมาในเมื่อคุณเป็นฝ่ายโยนมันทิ้งไปเอง พวกเขาคิดว่าคุณไม่รู้ แต่คุณรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรและกำลังเดินไปที่ไหน คุณจำได้ และคุณรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่น่าพึงพอใจในสถานที่แห่งนี้
“หากอยากออกไปจากที่นี่ คุณก็ต้องให้ความร่วมมือกับจิตแพทย์ของคุณ” ผู้หญิงชุดขาวกล่าวเสียงชืดชา
“ทำไมต้องอยากออกไป” คุณถามกลับ
“แล้วคุณอยากอยู่ที่นี่หรือ” ผู้หญิงคนนั้นเลิกคิ้ว “ที่นี่ไม่น่าอยู่เลยสักนิด ที่นี่...เหมือนคุกดี ๆ นี่เอง คุณถูกจำกัดบริเวณ ออกไปไหนทำอะไรตามแต่ใจก็ไม่ได้ คุณไม่อยากเป็นอิสระหรือ”
คุณเอียงคอ เลียริมฝีปาก พยายามยกมือขึ้นเกาหัวแต่ไม่สำเร็จ เพราะแขนทั้งสองข้างถูกรัดแน่นไปกับชุด ทั้งตัวคุณจับมัดรัดตรึงตั้งแต่คอลงไปคล้ายมัมมี่ เว้นเสียแต่มัมมี่ตัวนี้เป็นศพที่ยังไม่ตาย
“ฉันเป็นอิสระอยู่แล้ว” คุณกรีดยิ้ม
หล่อนดูจะไม่เห็นเช่นเดียวกัน ด้วยสีหน้าที่เกือบจะขยับบิดตามความคิด หล่อนไม่เห็นว่ามีพื้นที่กว้างขนาดไหนข้างในนี้ กว้างเสียจนสามารถรับเอาอารมณ์ของหล่อนเข้ามาและสะท้อนมันเหมือนเสียงตะโกนจากช่องเขา ใครกันแน่ที่บ้า คุณคิดอย่างขบขัน ดินแดนอันโอ่อ่าเผยอยู่ต่อหน้าชัด ๆ กลับยังมืดบอด
“ถ้าอย่างนั้น...โชคดีแล้วกัน กับเวลาที่เหลืออยู่ในที่แห่งนี้” หล่อนหรี่ตาลง เอ่ยเสียงเบาแล้วลุกขึ้นยืน
“นั่นคือคำแนะนำเหรอ” คุณพูดกลั้วหัวเราะ
ผู้หญิงชุดขาวหันกลับมามอง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ไม่เอ่ยอะไร หล่อนเดินออกจากห้องเร็วกว่าตอนที่เข้ามา ตามด้วยเสียงประตูปิดดังก้องโถง
คุณตัวสั่น หยุดเสียงชวนหัวที่สำรอกออกมาจากลำคออย่างไร้ผล ไม่ว่าคิดอย่างไร นั่นควรเป็นคำแนะนำของคุณไม่ใช่หรือ
หลังสะกดลมหายใจให้นิ่ง คุณเหยียดตัวตรงอย่างไม่สละรอยยิ้ม มองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็กที่อยู่ติดขอบเพดานของผนังอีกฟาก ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินมืด ดาวโชนแสงจัด คืนนี้ไม่มีพระจันทร์ แต่สีดำและความเงียบงันนั้นสวยบาดตา
คุณคิดถึงเขา
คิดถึงมือที่เอื้อมมาหา คิดถึงสายตาที่เบือนไปจากความสงบ เบิกกว้างขณะมองคุณร่วงหล่นลงไปในบ่อกรด — ทั้งหมดคือภาพจำอันน่าหัวเราะเยาะ เพราะเขาควรเป็นสิ่งที่ทุกคนกลัว ไม่ใช่ความกลัวเสียเอง แต่คืนนั้นคุณเห็นความกลัวของเขา เห็นความลังเล และได้ฟังคำประกาศอ้างว่าเขาไม่มีอะไรเหมือนกับคุณ
โอ หากใครคนหนึ่งจะสร้างความเชื่อฝังหัวประเภทใดได้ผิดพลั้งเช่นนั้น คุณก็ไม่มีสิ่งใดจะตอบโต้นอกจากเสียงหัวเราะ
เขาคิดว่าตนสามารถควบคุมสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมไปได้อย่างไร
ฮีโร่ของคุณมีใจจะสละชีวิต ยินยอมเกี่ยวมันบนตะขอเบ็ด ล่อลวงอันตรายทุกชนิดให้เข้าหา แต่กลับไม่ยอมรับความโกลาหลที่จะตามมา เขาคิดได้อย่างไรว่าจะสามารถควบคุมมัน
และคุณ...เคยกระทั่งใคร่ครวญว่าจะสามารถเป็นเช่นเขา สิ่งที่เขาทำนั้นน่าสนุก แต่ไม่ใช่ความสนุกแบบที่คุณมองว่าหอมหวาน มันจึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียทีเดียวสำหรับสิ่งที่คุณเป็นในตอนนี้ เขตแดนที่คุณก้าวข้ามมา คุณรู้สึกว่าสามารถตายได้ในทันทีที่ความปรารถนาได้รับการเติมเต็มจากเขา
กระหายอยากจากคนที่ไม่ต้องการข้องเกี่ยวอะไรกับคุณ บางทีคุณอาจจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ ที่ต้องการเขา
“เอาล่ะ” คุณกระซิบ เสียงไม่ดังไม่เบา สะท้อนก้องช่องว่างกลวงเปล่าที่ประกอบขึ้นจากอิฐสีเทา เหมือนกับที่ผู้หญิงคนนั้นว่า โชคดีกับเวลาทั้งหมดที่เหลืออยู่
“เวลาเหลือน้อยแล้ว” คุณหัวเราะคิกคัก
เพราะคุณต้องใช้โชคพอสมควรหากจะออกจากโรงพยาบาลบ้าแห่งนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น