Smother
Boku no Hero Academia
— Dabi / Hawks —
Warning : Drug use, Smoking
Summary : ฮอว์คเก็บซ่อนความสงสัยเหมือนที่ดาบิซ่อนเปลวไฟไว้ใต้ผิวเนื้อเย็น
Note : Spoiler Alert for Chapter 191
“พวกเขารู้หรือเปล่า”
ดาบิดึงบุหรี่ออกจากปาก ทิ้งมันไว้ตรงช่องว่างระหว่างสองนิ้ว จุดสีส้มเจิดจ้าแผดเผา แต่แล้วก็ถูกกลบด้วยลมหายใจสีขาวจัด ไม่ใช่แค่นิโคตินที่ทำให้กลุ่มควันก่อรูปได้ชัดเจนขนาดนี้ ตัวการหลักคือความร้อนที่ตัดกันอย่างรุนแรงกับอากาศฤดูใบไม้ร่วง
ฮอว์คไม่เข้าใจคำถามจึงเหลียวหน้าอ่านสายตาของอีกฝ่าย
ดวงตาของฆาตกรไม่เคยซับซ้อน มันแค่ไร้ระเบียบ เป็นจิ๊กซอว์พันชิ้นที่กระจัดกระจาย ความยากในการหาจุดตั้งต้นทำให้คนส่วนใหญ่ถอดใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มควานหาชิ้นแรก
วิลเลนคือคนที่สังคมทอดทิ้ง
แต่ความแปลกประหลาดของเรื่องราวทั้งหมดนี้คือ ขณะที่คนส่วนใหญ่ยอมแพ้ กลับเป็นฮีโร่ที่ไม่เคยหมดหวังในตัวพวกเขา
“หมายถึงอะไร” ฮอว์คผินกายไปทางดาบิ เปล่งเสียงให้ดังขึ้นอีกนิด ชั้นดาดฟ้าที่พวกเขานั่งอยู่ห่างจากเทศกาลดนตรีที่จัดขึ้นในเมืองไม่ไกล เสียงเพลงที่จับไม่ได้ศัพท์จึงสะท้อนมาถึง กดชีพจรและจังหวะการเต้นของหัวใจให้หนักขึ้น มันรบกวนประสาทสัมผัสบนปีกของเขา
“ในทีวีนายเหมือนพวกไร้สมอง”
ฮอว์คเลิกคิ้ว
“แต่ที่จริงแล้วนายกำลังคิดตลอดเวลา” ดาบิโน้มตัวลงเหมือนจะค้อมหัวคำนับ แต่กลับเอียงคอมองเขาจากมุมล่าง ใบหน้าเมื่อเคลื่อนเข้าหาแสงไฟวาวสะท้อนโลหะที่เชื่อมกับรอยเย็บ อีกทั้งผิวแดงปื้นรอบดวงตาลึกยังขับให้สีฟ้าประหลาดในดวงตาดูคล้ายไฟวิญญาณ
ฮอว์คหัวเราะขึ้นจมูกอย่างไม่แยแส ไม่ว่านั่นจะเป็นคำวิจารณ์หรือแค่คำบอกเล่า
หากไม่คิดก็คงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้หรอก “รบกวนนายหรือไง”
“ไม่” ดาบิตอบง่าย ๆ ยกนิ้วขึ้นชี้ข้างศีรษะแล้วหมุน “ดูน่าสนุกด้วยซ้ำถ้าทำให้ฟันเฟืองในนั้น...ติดขัดได้”
ดาบิยื่นมวนกระดาษให้ที่เพิ่งสูบให้ ฮอว์คปฏิเสธ หากกิริยาล่องลอยของคนตรงหน้าจะบอกอะไรได้ คงเป็นในบุหรี่มวนเองนั้นไม่ได้มีแค่ยาสูบ
“ไม่เคยเหรอ” ดาบิถาม
“ฉันไม่อยากเสี่ยง ถ้าถูกตรวจเจอ…”
“ก็ไม่เป็นไร” ดาบิหันมาทางเขาเต็มตัว “ถือโอกาสนี้วางมือจากตำแหน่งฮีโร่อันดับสองเสียเลย”
“อยากได้ตัวฉันไปทำงานมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ฮอว์คกล่าวยียวน “ถ้าขาดคนก็น่าจะบอกกัน ฉันพร้อมลงมืออยู่แล้ว”
ดาบิทาบบุหรี่บนริมฝีปากอีกครั้ง สีฟ้าวาวโรจน์ไปพร้อมกับดวงไฟสีส้มที่กระตุ้นด้วยลมหายใจ วินาทีนั้นเขากลับไม่เหมือนคนที่กำลังมัวเมาเปี่ยมสุขจากฤทธิ์ยา
สายตาของเขาคล้ายจะบอกว่ารู้ รู้ว่ากำลังถูกล้วงข้อมูล “ถ้ามีงานแล้วจะบอกเอง”
ฮอว์คพยักหน้าหน้า ไม่รบเร้าต่อ เขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่ควรหยุดก่อนถูกเปิดโปงเสียเอง
ยืนรับลมได้แค่พักเดียว ฮอว์คก็นิ่วหน้า เสียงตึงตังของกลองที่ดังผ่านเครื่องขยายเสียงแผ่เป็นคลื่นกระทบปลายประสาท เขาที่กำลังคิดว่าจะหาข้ออ้างปลีกตัวยังไงดีก็สะดุ้งเมื่อปีกต้องสัมผัสเย็นเฉียบ
“ความรู้สึกไว” ดาบิครวญเสียงต่ำ ยิ้มพรายเหมือนชอบใจ ฮอว์คปัดมือเขาออก อยากผลักนักวางเพลิงให้ถอยออกไป เขาไม่ไว้ใจมือคู่นั้น
ความเย็นที่แผ่ออกมา บอกให้รู้ว่าสิ่งที่อยู่ใต้ผิวหนังนั้นแผดร้อนขนาดไหน
ฮอว์คคิดว่าไม่มีไฟชนิดใดร้อนเท่าเปลวเพลิงสีแดงของเอนเดเวอร์ แต่พักหลังนี้เขาเริ่มที่จะเปลี่ยนมุมมองใหม่
ตอนทำงานกับเอนเดเวอร์ครั้งแรกมีแต่คนเตือนให้ระวัง อย่าเล่นกับไฟ นายแพ้ทางพระอาทิตย์ เข้าใกล้นานไปปีกอาจไหม้แล้วร่วงหล่น
แต่ฮอว์คไม่ใช่อิคารัส เขาไม่เคยนึกอยากจะบินสูงขึ้นไปบนฟ้า กลับกัน คำเตือนที่เขาสมควรได้น่าจะเป็นให้ทะเยอทะยานกว่านี้หน่อย เพราะเขาจะไม่มอดไหม้ด้วยเปลวเพลิงของดวงตะวัน แต่เขาจะถูกเผาโดยไฟในสุสาน
ไฟสุสานสีฟ้าเย็นยะเยือก แต่เผาไหม้ชนิดที่ไม่เหลือเถ้าธุลี
จะร่วงหล่นได้ยังไงหากไม่ได้บินบนท้องฟ้า
ฮอว์คไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน แต่ถึงอย่างไรผลลงท้ายก็คงไม่แตกต่างกัน ควันท่วมปอดของเขาจนมิด กลิ่นบุหรี่ กลิ่นหญ้าแห้ง กลิ่นเผาไหม้ เคล้ากันอยู่ในโพรงปากที่กำลังถูกรุกล้ำ
มือของดาบิแตะบนชายเสื้อของเขา ก่อนสอดเข้าไปลูบเนื้อหนัง จากหน้าท้องเลื่อนเลยมาถึงแผ่นหลัง
บริเวณใต้ปีกมีรอยแผลเป็นจากไฟที่ฮอว์คไม่เคยให้ใครเห็นนอกจากเขาและคนที่สร้างมันขึ้นมา เขาคล้องแขนรอบคอของดาบิ ยอมปล่อยให้หลังชนกำแพง ร่างที่กอดอยู่ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่ากังวล
แต่ฮอว์คไม่กังวลเท่ากับสงสัย เป็นความสงสัยที่ไม่ยุติธรรมนักหากคำนึงถึงข้อเท็จจริงที่ว่าเขาเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่จริงใจ และแม้อีกฝ่ายก็ไม่ได้เชื่อใจเขา ฮอว์คสงสัยเหลือเกินว่าในบรรดาถ้อยคำแลกเปลี่ยนที่ผ่านการกลั่นกรองนับร้อยพันครั้ง สายตาระแวดระวังที่ส่งผ่านถึงกัน กับค่ำคืนที่เขาพบตนเองถูกแผดเผาอยู่บนเตียง ครวญครางจนเสียงแหบแห้ง ทั้งหมดนี้มีสิ่งใดจริงบ้าง
ฮอว์คแทบจะหายใจไม่ออก รอบข้างเริ่มเลือนรางเป็นฉากสลึมสลัวที่ไม่สำคัญ เขารู้แต่เวลานี้สิ่งสำคัญสุดคือการเติมเต็มความกระหายให้มากที่สุด
ระหว่างนั้นเขาสงสัยเหลือเกิน จูบนี้เป็นแค่ฝันหรือแค่ความมึนเมา
ดีมากๆเลยค่ะ มู้ดดีมากๆ คีพคาร์ได้สุดยอดเลยค่ะ เราชอบความเรื่อยๆของบิฮอว์ค แต่ถึงอย่างนั้นก็มีอะไรเต็มไปหมด ความหวาดระแวง ความคิด ความกังวลและสงสัย แล้วพอมาเปรียบเทียบกับตำนานกรีกแล้วมันสุดยอดเลยค่ะ บรรทัดสุดท้ายคือเราแทบกรี๊ด
ตอบลบ