Nurse
DCU (Comics), Batman, Batman (Movies - Nolan)
— Joker / Batman —
Warning : N/A
Summary : พยาบาลประหลาดมาเยี่ยมไข้คุณกลางดึก
Note : @_heroweeklyth Event Week 6: “I relate to that” — “Joker” & “Nurse Uniform” #จะHeroไปไหน
“เคยรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเป็นไปในทางที่ไม่ได้ตั้งใจไหม”
เขาประกบมือสองข้างที่ระดับใบหน้า เหมือนพืชกินแมลงกำลังละเลียดเหยื่อในฝ่ามือ แต่สายตาเปิดเผย ไม่เคยยินยอมให้อะไรบดบังเส้นทางระหว่างดวงตา เขาเท้าศอกกับเข่า ตัวโน้มมาข้างหน้า เสียงเกลือกกลิ้งในลำคอ ความมืดทำให้สีเขียวของเส้นผมโดดเด่น
“มันเป็นยังไง ความรู้สึกของการเป็นวิญญาณที่ถูกความทรงจำในอดีตตามหลอกหลอน”
“ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ธุระของคุณละมั้ง”
เสียงหัวเราะของเขาแหลมเล็ก เหมือนเสียงยามรอยร้าวระบาดบนผิวแก้ว “อย่าเย็นชานักซี ฉันกำลังพยายามช่วยคุณอยู่นะ”
“เหมือนที่ช่วยฮาร์วีย์ เดนท์ เหรอ” คุณปรายตามองชุดสีขาวยับเยินบนร่างของเขา หวังว่าเจ้าของเดิมของชุดนี้ยังมีชีวิตรอด “เห็นได้ชัดเจนเลยว่าผลของมันเป็นยังไง”
คุณประชดประชัน ไม่อาจเก็บกดความขมขื่น
เขายักไหล่ “แน่นอนว่ากับคุณ ฉันใช้ความพยายามหนักมากกว่านั้น”
“จะปิดท้ายด้วยการระเบิดโรงพยาบาลนี้ด้วยไหมล่ะ”
“คุณเอาแต่มองผิดทิศผิดทางเสมอเลย แบท และไม่ ฉันจะไม่เล่นกลเดิมซ้ำสอง”
“ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำอะไรที่นี่กันแน่”
“เหมือนที่บอก ฉันมาเพื่อช่วย!”
“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
“ฉันรู้ว่าเราต่างชอบลุยเดี่ยวนะที่รัก แต่การช่วยเหลือไม่ได้หมายความว่าเราต้องทำงานเป็นทีมเดียวกันเสียหน่อย” เขาส่ายหน้า เลียมุมปาก “คุณไม่รู้หรอกว่าการต้องทนเห็นคุณนั่งเฉยและเอาแต่คร่ำครวญมันทำให้ใจฉันคันยิบแค่ไหน”
“ถ้าระคายใจมากนัก ฉันอาจจะช่วยล้วงมือเข้าไปเกาให้ได้” คุณพูดเสียงเย็น
“ถึงการแหกจุดยืนไม่เอาชีวิตใครจะทำให้คุณดูเซ็กซี่แค่ไหน แต่เสียใจที่ฉันต้องบอกว่าฉันขอเก็บหัวใจไว้กับตัวเองอีกสักพักดีกว่า” เขาค้อมหัว ยิ้มร่า
เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวเรืองรองจากไฟนอกหน้าต่าง แววของมันแตกซ่านเหมือนเศษแก้วที่ไม่มีวันประกอบคืน
“มีช่วงหนึ่งบนตึกร้างนั่นที่ฉันคิดว่าคุณเป็นของฉันแล้วจริง ๆ” เขาเอนตัวกับพนักพิง บาดแผลที่มุมปากทำให้รอยยิ้มไม่เคยคลาย “แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าหัวใจของคุณผูกมัดอยู่กับความทรงจำนั่น ยิ่งรู้ตัวตนของกันและกันมากเท่าไร มันก็ยิ่งผลักเราสองคนให้ไกลกัน”
“ดี นั่นแหละที่ฉันต้องการ” คุณมองท้องฟ้าจากหน้าต่างข้างเตียง มันดำมืดจนสามารถเห็นเค้าโครงของเมฆ
“คุณจำเป็นต้องมีฉัน คุณต้องการฉันมากกว่าที่ตัวเองยอมรับ แบทแมน” เขากล่าว “ทำไมต้องวิ่งหนีและหลบซ่อนจากชีวิตที่สมควรจะเป็นด้วยล่ะ คุณฉลาดกว่านั้นมาก”
คุณหัวเราะ “ไม่จริง”
“อยากให้ฉันพิสูจน์ไหม”
“ไม่จำเป็น” คุณยิ้ม เป็นยิ้มแรกในรอบหลายวันที่ทำได้เพียงนอนเฉยบนเตียงคนไข้ “ไม่ได้มีแค่ฉันที่กำลังหลอกตัวเอง”
เขาเอียงคอ
“คุณไม่ได้อยากให้ฉันปล่อยมือจากความทรงจำนั้นจริง ๆ หรอก โจ๊กเกอร์ เพราะถ้าไม่มีมัน ก็ไม่มีแบทแมน” คุณมองตาเขา “ถ้าฉันทำตามที่คุณต้องการทุกครั้ง ระเบิดเวลาของคุณก็จะเริ่มนับถอยหลังเหมือนกัน”
เขายิ้ม เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบขโมยขนมหวานในครัว
คุณกล่าวต่อด้วยความรู้สึกอึมครึม “ถึงผลักไสกันแค่ไหนก็ตัดไม่ขาดอยู่ดี ฉะนั้นฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย — คุณมาทำอะไรที่นี่”
เขาผุดลุกขึ้น “มายืนยันอะไรบางอย่าง”
คุณเงยหน้ามองเขา ตระหนักว่าตลอดเวลาที่อยู่ในห้องนี้ เขาไม่เคยละสายตาไปทางอื่น เป้าหมายของความวิปลาสมีเพียงสิ่งเดียว
ดังนั้นเมื่อสองแขนคร่อมร่างคุณไว้ หรือใบหน้าเคลือบสีก้มลงฉกจูบข้างมุมปาก คุณไม่ประหลาดใจที่ข้างในอกสั่นไหว สัมผัสนี้กัดเซาะเหมือนคลื่นซัดโขดหิน
“หายเร็ว ๆ นะ แบทซี่”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น