Flowers for The Dead
DCU (Comics), Batman, Joker (2019)
— Joker / Batman —
Warning : Implied Unethical Behavior, Dubious Morality, Love that is not safe or sane or healthy.
Summary : เด็กชายพบกับตัวตลกในสุสาน
Note : Alternate Universe - Canon Divergence
เมฆฝนตั้งเค้าบนท้องฟ้า สีเทาปกคลุมทุกวัตถุเบื้องล่าง สุสานบนเนินเขาข้างเมืองก็อทแธมเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมสะบัดผ่านกิ่งก้านไม้พร้อมเศษหญ้าแห้งผากปลิวว่อน พัดผ่านศิลาสลักชื่อคนตาย และผ่านเด็กชายในชุดสูทสีน้ำตาล
เปลือกนอกฉาบไอเย็นกระด้าง สายตาเด็กชายไม่บ่งบอกถ้อยความ คอยแต่จับจ้องผืนดินชอุ่มห่มใบหญ้าอย่างไม่ยอมวาง ราวกับว่าของรักถูกฝังลงใต้ดิน
แต่ใช้คำว่าของรักออกจะบิดเบือนความหมายและลบหลู่คนตาย เพราะคงไม่มีสิ่งใดทำลายจิตวิญญาณได้ย่อยยับเท่ากับหายนะของผู้เป็นที่รัก — เวย์น คือชื่อที่ประทับบนป้ายหิน คือชื่อของผู้ทอดร่างใต้ดินลึกหกฟุต และยังเป็นชื่อของเด็กชายคนสุดท้ายที่เหลือรอด
บรูซ เวย์น ยืนนิ่งไม่ขยับ ไว้อาลัยให้กับการลาจากอันไม่คาดหมาย ไว้ทุกข์ให้กับคนตายและหลุมลึกที่กำลังลุกลามอยู่ในอก
เมื่อได้เผชิญความสูญเสียสักครั้ง ทุกสิ่งเปลี่ยนไป โลกเงียบลง หมองหม่น และโสโครก
เสียงย่ำเท้าพร้อมด้วยสำเนียงฮัมเพลงสะกิดความสนใจของเด็กชาย บรูซแหงนหน้าขึ้นหาต้นตอ และพบกับชายร่างผอมสูงเดินสลับกระโดดโลดเต้นอย่างคึกคัก จมูกของเขาสวมลูกกลมแดง ของประดับเล็ก ๆ เป็นตัวแทนของสิ่งที่บรูซเห็นจนชินชา มันแทบจะเป็นดั่งโรคร้ายที่ระบาดทั่วเมือง มันคือสัญลักษณ์ของตัวตลกที่ออกมาวิ่งพล่านบนถนน โจมตีผู้คน ฆ่าคน
บรูซหันหลังกลับตามทางเดินหิน แต่แสนโชคร้าย ทางเดินนี้เลียบขนานกับรั้ว ประจวบกับเส้นทางของชายที่ตีตนเป็นตัวตลก
“ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้น”
ชายแปลกหน้าทักพร้อมรอยยิ้ม
บรูซเดินต่อไป ทำเหมือนตัวตลกไร้ตัวตน เขาไม่อยากฟัง ไม่อยากมอง เพียงแค่สีแดงสดบนตัวชายผู้ไม่ได้ห่อหุ้มด้วยความสดใสอันใดนอกจากริมฝีปากหยักโค้งก็เพียงพอที่จะบาดตา ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้
“ทำอะไรหายงั้นเหรอ” เสียงหัวเราะแหลมดังคลอลม “เมื่อก่อนฉันก็มีแต่ความคิดแง่ร้ายในหัวเหมือนกัน แต่หลังจากปล่อยมันออกไป ปล่อยมันออกไปจนหมด ฉันก็รู้สึกโล่ง”
บรูซชะลอฝีเท้า เหลียวหน้ามอง
“เวลาที่ใครสักคนขมวดคิ้ว ต้องมีพวกแส่มาบอกให้อดทน ใคร ๆ ก็มีปัญหาทั้งนั้น บอกให้ยิ้มเข้าไว้ทั้งที่พวกมันก็ไม่ได้ยิ้ม ฉันจะไม่พูดแบบนั้นกับเธอ” ชายแปลกหน้าพูดต่อ “อยากเห็นทริกของฉันหรือเปล่า”
ไม่รอคำตอบ เขาตบมือสองข้างเข้าด้วยกัน สะบัดมือขึ้นลง แล้วในทันทีนั้นก็ดึงช่อดอกไม้ออกมาจากความว่างเปล่า เขายื่นมันผ่านรั้วเหล็ก
“ดอกไม้สำหรับคนตาย”
ดอกไม้สีขาวไร้นาม
บรูซมองอย่างชั่งใจ เขาไม่เห็นอันตราย เขาอาจจงใจบอดสายตาตนเพราะถวิลหาอันตราย ไม่ด้วยเหตุผลใด เด็กชายก็เอื้อมมือข้ามอาณาเขตสุสาน และรับช่อดอกไม้ประดับริ้วหลากสีมากำไว้ในมือ
“ไม่ตื่นเต้นเหรอ”
“คุณแค่ควักมันออกมาจากแขนเสื้อ” บรูซตอบเสียงชืดชา
ชายแปลกหน้าไม่แสดงทีท่าผิดหวังแต่อย่างใด กลับกัน ประกายตาของเขายิ่งลั่นแสงเจิดจ้าไม่ต่างจากไฟสะท้อนบนเศษแก้ว
“เธอต้องพยายามให้มากกว่านี้ ถ้าไม่อยากจมความเศร้าจนตาย” เขายื่นมือทั้งสองข้างออกมาตระกองใบหน้าของเด็กชาย บรูซกะพริบตา เปลือกอันเฉยชาละลายลงช้า ๆ เมื่อพบว่าแก้มสองข้างถูกบีบจนมุมปากยกขึ้น
“ใช่ ต้องอย่างนี้ถึงน่ามอง ดูมีชีวิตชีวา”
เด็กชายปัดมือเขาออกโดยแรง มือเรียวยาวกระทบกับรั้วโลหะดังตึง เหล็กสูงสั่นไหว เสียดสีดังครืดคราด ตัวตลกโพล่งหัวเราะเสียงแหบแสบใจ “แรงเยอะเสียด้วย”
บรูซกราดตา ปากเม้มเข้า มือกำดอกไม้ข้างลำตัว ไม่ยอมยกขึ้นเช็ดผิวหน้า สัญชาตญาณหวีดร้องว่าอย่ายอมแสดงความประหม่าต่อหน้าคนเสียสติ
เด็กชายรวบรวมความเยือกเย็นเอาไว้ได้ในชั่วสายลมพัด เมฆฝนกำลังใกล้เข้ามาแล้ว “คุณบอกว่าจะไม่ทำ”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร” ตัวตลกย้อนคำ แบมือที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกทั้งสองข้าง ปากฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว ตากลับกลอกขึ้นลง สีขาวภายในขยายใหญ่อย่างผิดพิกล
กลีบดอกสีขาวร่วงหล่นแทบเท้า สีขาวละเลงบนข้อมือของบรูซ เวย์น
“ฉันแค่...” ตัวตลกทำมือไม้ “ขยับก้อนเนื้อ”
“คุณควรเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาล” บรูซเปล่งถ้อยคำเหมือนกำลังคายพิษ
“หมายความว่ายังไง เธอกล่าวหาว่าฉันเป็นคนบ้าหรือ” ชายคนนั้นลากเสียง รอยยิ้มดับลงเสี้ยววินาที ก่อนหวนคืนพร้อมลมพายุ “แต่ถ้าเธอเข้าไปอยู่ด้วยกัน...”
บรูซจ้องเขา
“...คงไม่สินะ” กิริยาน้อยเนื้อต่ำใจหยุดแค่ที่เสียง ขณะส่วนอื่นเหมือนพายุคลั่ง “น่าผิดหวัง”
“คุณจะรู้สึกอย่างไรนั้นไม่ใช่ปัญหาของผม” ฝนหนึ่งหยดต้องหน้าผากเด็กชาย
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะทำให้เธอรู้สึก” ตัวตลกหลุบตา ขมวดหน้าใคร่ครวญ “อีกสักห้าปี สิบปี เดี๋ยวเธอก็คงจะเห็นเอง”
บรูซผินหน้าไปทางป้ายหิน เขาเห็นแล้ว
“รักษาของขวัญของฉันไว้ให้ดี” ชายแปลกหน้ายิ้มละมุน สายตาอ่อนโยนแฝงรอยวิกลจริต ตัวผละออก เคลื่อนออก ดนตรีฮึมฮำในลำคอ ระยะห่างถ่างกว้างไม่ทำให้เขายอมละสายตาจากใบหน้าของเด็กชายเลยแม้สักวินาที
ลมโกรกเย็นพร้อมสายฝน บรูซตัวสั่น ก้านดอกไม้ในฝ่ามือชื้นเหงื่อ เด็กชายเหลียวมองตามความเคลื่อนไหวตลอดเวลา ไม่กล้าละแม้มีวัตถุกั้น หวาดระแวงด้วยความรู้สึกเช่นเหยื่อในสายตาผู้ล่ามากกว่าอะไรอื่น
“ของขวัญไม่ได้ให้เปล่านะ” ชายแปลกหน้าจุ๊ปาก พลางกรายเท้าก้าวถอยหลัง แสดงท่วงท่าคล้ายเอียงอายคล้ายลำพอง “เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะมาขอคืน”
ตัวตลกกรีดเสียงหัวเราะพร้อมท้องฟ้า
เด็กชายยืนตรึงอยู่กับที่ มองชายแห่งแสงสีหายลับไปหลังกำแพง ก่อนตระหนักว่าตนไม่อาจรู้ความหมาย ประโยคนั้นคืออะไร คำโป้ปด คำขู่ หรือคำสัญญา
เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะมาขอคืน
บรูซก้มหน้า รู้เพียงว่าสิ่งที่เขาจะมาเอาคืนไม่มีทางเจือรสหวานซ่านหรือเปราะบางเยี่ยงดอกไม้ในกำมือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น